E o asunto non pode estar máis interesante: estrañas mutacións e desaparicións; espazos misteriosamente interconectados; novas mans amigas para nos axudaren a resolver este misterio e seres que parece que son pero igual non son e non se sabe aínda o que son nin o que fan.

A falta de que tres coles fagan a súa achega e coñezamos o incerto final desta historia por contar, a cousa está como segue:

…Ao día seguinte, Max avisoume de que seu pai se comportaba dun xeito moi raro. Como era festivo, pasamos moito tempo investigando o caso. Ao final do día xa tiñamos claro que un alieníxena absorbera o seu cerebro.

A xente ríase del pola rúa e no traballo pola súa forma de andar e de falar. Ás veces falaba nun idioma raro. Ninguén o entendía nin sabía o que lle pasaba.

Un día seguimos a Antonio, o pai de Max, ata o traballo. Atopamos unha porta e entramos por ela. Vimos un cadro moi bonito, achegámonos e descubrimos un pequeno tradutor usado polo xefe do traballo. O xefe falaba a mesma lingua que Antonio!!

Atopamos un botón vermello e, pola intriga, premémolo. Para a nosa sorpresa, abriuse unha porta que nos conduciu ata o laboratorio de Max.

Intentabamos atopar unha explicación cando o xefe de Antonio, que se decatara da porta aberta, apareceu diante de nós. Parecía enfadado e levounos a outro cuarto onde estaban todas as persoas, animais e cousas desaparecidas do barrio.

Pechounos no cuarto pero cunha pinza do pelo que tiña eu conseguimos abrir a porta. Escapamos canda todos os que estaban alí encerrados.

Entre eles estaban dous nenos, Xoel e Alicia, que quixeron axudarnos na nosa investigación para aclarar o misterio.

-É coma se fosen aliens que quixesen dominar o mundo -dixo Alicia.

-Si, tes razón -dixo Xoel.

-Escápasenos algo -propuxen eu.

-Si. O porqué -dixo Max.

Corremos cara á casa de Max e pechamos o laboratorio porque non era seguro.

Ao cabo dun pouco entendemos por que o laboratorio de Max estaba unido á oficina do seu pai: a través do laboratorio desaparecían os obxectos e as persoas, e espiábannos para que non os descubrísemos. Tiñamos que descubrir que lingua era a que falaban; ao mellor así poderiamos solucionar o enigma.

Alicia estaba dicindo:

-Max, temos que intentar falar con teu pai…

Cando de súpeto apareceu Antonio: -Omoc setsediup rapacse? (Continuará)

Xa vos temos contado que no inicio de cada obradoiro, para guiar un pouco a rapazada e empezar con bo pé, adoitamos ler en alto fragmentos escollidos dalgunhas obras, como por exemplo das aventuras de Harry Potter editadas por Galaxia. Outros libros que usamos, e que nos permitimos recomendarvos se non os lestes, son os seguintes

Garantímosvos o éxito e uns momentos moi divertidos se dedicades uns minutos, polo menos de cando en vez, a lerdes xuntos estas e outras historias das que vos iremos falando en vindeiras entradas. Por moito que chegados a unha idade as nenas e nenos xa saiban ler sos, iso non quita que non lles encante que as nais e pais lles sigades lendo, ou ler elas e eles para vós (pór voces esaxerando os caracteres dos personaxes pode ser esgotador, pero tamén moi, moi divertido).

E non esquezades que en galego tedes unha enorme oferta de libros que lle encantan á rapazada, aínda que ás veces poidan estar un pouco menos visibles nas librería e poidan ser un pouco máis difíciles de atopar. O futuro da nosa lingua e a súa transmisión interxeracional tamén dependen de que todas e todos poñamos un pouquechiño da nosa parte.

As nenas e nenos do Vilas Alborada describíronnos unha parte moi importante da casa de Max e deixaron a cousa a punto para que pasase algo. De inventar ese “algo” ocupouse a rapazada de 4º A e 4º B do cole de Vite:

…de repente escoitamos o seu pai falando con alguén cunha voz estraña.

Parecía coma se falase un extraterrestre. E iso que Max coñecía todos os idiomas do mundo.

-Gahtuydhipn!

Non se entendía nada!

O pai de Max ofreceulle un vaso de auga. Escoitamos pasos cada vez máis preto. Puxémonos moi nerviosos. Saímos para ver que pasaba pero non atopamos ninguén.

O Conto Viaxeiro é unha actividade esencialmente colaborativa, non só entre os diferentes coles senón tamén entre a propia rapazada dunha mesma aula, que debe inventar en grupo o fragmento que lle toque (só a ilustración é individual).

Outra parte importante é a oralidade, porque pensamos que a creatividade coa lingua flúe mellor deste xeito ca poñéndonos de inicio ante unha pantalla ou un folio en branco.

No seguinte vídeo podedes ver a rapazada discutindo as súas propostas e tamén algunha práctica de contacontos que fan antes de se poñeren coa historia de Max e Valeria. Por certo (acaba de ocorrérsenos), ides ver un rapaz que se chama Mateo contándonos o inicio dunha historia que se lle ocorreu; queredes xogar vós tamén? Probade a continuar a súa historia ao voso xeito e, se vos parece, mandádenos o resultado a través da canle de comentarios desta entrada. Participando entrades no sorteo dun lote de fermosos agasallos, cortesía do Departamento de Lingua do Concello de Compostela.

Xa sabemos como comeza a nosa historia e cales parece que van ser algúns dos seus personaxes máis importantes. Se vos preguntabades como serían Max e Valeria, aquí volos presentamos, cortesía da rapazada de 4º A e 4º B do Ceip de Lamas de Abade, a quen correspondeu este ano encetar a incerta aventura do Conto Viaxeiro.

Aquí temos a Max, atemorizado polos sucesos estraños que acontecen no seu barrio.

E esta é Valeria, a súa veciña e mellor amiga, ademais de narradora desta historia.

Pois moitas cousas. A ver… analizamos sisudamente a construción de personaxes, a conta, por exemplo, de Súper Pataca (e de paso descubrimos que Súper Pataca e moit@s outr@s tamén falan galego, e que nos encanta; dámoslle á cabeciña para construír historias disparatadas e vemos que a nosa cidade está chea de lugares marabillosos onde situar eses relatos, e que a nosa lingua e a nosa tradición oral nos ofrecen un mundo de recursos para soñar as máis fantásticas aventuras. Con todo, o máis importante é que rimos, rimos moito, a verdade. E aínda facemos moitas máis cousas, pero seguiremos contándoas nos vindeiros días.

O pequeno Max era un neno que facía karate. Polas noites tiña medo de que lle viñesen atracar a casa porque estes días estaban a pasar cousas raras no seu barrio.

Ah, perdoádeme! Non me presentei. Eu son Valeria. Vivo en fronte de Max e el é o meu mellor amigo. Quere investigar o que pasa no noso barrio porque é un pouco fanático da investigación. 

Con estes dous veciños deu comezo a un novo conto viaxeiro a rapazada de 4º A e B do colexio Lamas de Abade. Tan ben traballaron que xa devecemos por saber máis sobre as aventuras e as investigacións de Max e Valeria. Seguro que mañá en Vite nos han adiantar algo…